Rijke adel beseft dat ze niet zonder de grote arme bevolking kunnen. Daarom doen ze aan goed bestuur en goed voorbeeld. Ze zijn het ‘aan hun stand’ verplicht.
Dit is een soort wederkerigheid; rijken hebben de armen nodig en doen zaken terug.
In de moderne tijd lijkt deze wederkerigheid vaak te missen. Extreem rijke mensen vinden het hun verdienste en geven niets terug. Of het hun verdienste is of gewoon geluk lijkt hun niet uit te maken.
Door deze extreem rijken wordt veel geld uitgegeven aan luxe en zaken waarvan je je kan afvragen of het iets aan de maatschappij toevoegd.
Vandaar zelfs dat er een economische stroming aan het ontstaan is, het limitarisme, die er voor pleit om een maximum aan individuele rijkdom te stellen. Dit moet dan de sociale ongelijkheid verminderen.